Vaarwel hickmann katheter : week 36

Woensdag 13  januari : dag 256

Zondag avond zijn we gepakt en gezakt toegekomen op onze vertrouwelijke afdeling.

Bij Louise drong het door dat papa niet kon blijven. Heel lief zei ze tegen koen ‘papa, nu ben jij alleen’, ‘maar Louise komt altijd terug’.

Ook het afscheid was met heel veel tranen.

Doordat we niet meer gewoon zijn om te slapen in het ziekenhuis, was het een woelige nacht. Onze nachtuil sliep maar om 22u30 en was al paraat om 6u30.

Ze was als eerste gepland en we konden om 8u al naar het operatie kwartier. Ik merkte dat ik wel wat zenuwachtig was. Elke kleine uiting van dat gevoel probeerde ik te onderdrukken. Ze mocht echt niet voelen dat ik zenuwachtig was.

Super lieve verpleegkundigen en arts kwamen ons halen. Ze hadden Bumba al opgezet om haar rustig te laten wennen aan de vele lichten en apparaturen. Haar verdoving loopt in en ze valt als een kaartenhuisje in mijn handen. Ik geef ze nog een hele dikke kus en laat ze achter op die grote tafel. Nog steeds vind ik het moeilijk om ze daar zo achter laten.

Ze begeleiden me naar buiten en zeiden dat ze zelden zo een rustig kindje zien die geen kick geeft.  Mijn dochter is dan ook een enorme sterke, dacht ik.

Je krijgt de keuze om ofwel te wachten op je kamer ofwel aan de waakzaal. Ik kies voor de waakzaal. Zo ben ik direct bij haar vanaf ze het operatie kwartier verlaat.

Bij deze operatie gaan ze haar hickmann katheter verwijderen , een Port a cath steken en een beenmergpunctie uitvoeren. Voor deze operatie dachten ze dat het iets langer als een uurtje ging duren.

De operatie was uiteindelijk  2,5 uur lang.  Daarbij wist ik dat het niet was verlopen zoals het moest.

Meteen kwamen de verpleegkundigen mij halen, ze had al enkele keren naar me gevraagd terwijl ze nog goed verdoofd was.

Meteen tutje, flotjes, een dikke knuffel en ze was gerust gesteld.

De chirurg vertelde me dat ze niet goed in de voorziene ader geraakte. Ze hebben aantal keer geprobeerd, andere vena genomen maar ook daar ging het niet vlot. Het is gelukt maar met 2 extra sneetjes in haar hals.

Naarmate ze meer wakker is , heeft ze veel pijn.

Op de kamer is het meteen duidelijk dat ze heel veel verdriet heeft en veel pijn.

De verpleegkundigen die langs kwamen waren niet gewoon dat ze zo stil lag en zagen dat ze meer pijnstilling nodig had.

Na een halfuurtje doet de pijnstilling zijn werk en fleurt ze terug wat meer op.

Haar linker arm gebruikt ze niet, haar oppakken is dan ook heel moeilijk.

Een speelgarage en wat auto’s laten haar wat spelen.

De hele dag en nacht ging het op en af, pijn die terug kwam en mijn moederhart dat mee brak.

Sommige momenten dacht ik echt hebben we er wel goed aan gedaan om haar een Port a cath te geven.

We zijn nu 2 dagen verder. Ze speelt goed, heeft niet veel pijn meer en ze is terug de levendige Louise.

Haar bloedwaarden waren weer gezakt . Dit is nog een nawee van haar laatste chemokuur. Hierdoor gaat haar onderhoudsbehandeling nog een weekje uitgesteld worden.