Maandag 7 september : dag 136
Hier zijn we weer. Vandaag is de voorlaatste kuur van deze periode gestart.
Afgelopen dagen is alles goed verlopen thuis. Buiten enkele valpartijen door te hevig rond te lopen, is er niets gebeurt.
Bij aankomst zagen we dat het hier heel druk was. We kregen dan ook een kamer op de isolatieband. Nergens anders was er nog plaats. De verpleging loopt hier de benen van onder hun lijf en je voelt echt de druk. Spijtig genoeg zijn er enkel deze week al 6 nieuwe kindjes binnen gekomen . Zij hebben te horen gekregen dat ze ook die rot ziekte in hun lijfje hebben. Het doet steeds vies om te weten dat er weer zoveel gezinnen zijn dat in deze nachtmerrie terecht gekomen zijn.
Iedereen doet hier zijn uiterste best. Waar anders even tijd was om een babbeltje te doen, is het personeel nu genoodzaakt om zich in duizenden stukjes te delen.
Louise is hier thuis en heeft van niets last. Ook al liggen we nu in een speciale kamer, ze trekt er haar niets van aan.
Het verband dat steeds moet vernieuwd worden is al enkele keren geen probleem meer.
Flink laat ze alles toe zonder maar één keer een kick te geven.
Onweerstaanbaar zijn die kinderen, zo sterk, zo dapper maar toch zo klein.
In de ouderruimte/keuken is er steeds veel passage en is het aanschuiven om de microgolfoven te gebruiken. De borden zijn steeds weg en je moet snel zijn om nog bestek te vinden in de lade. Drukte op een kinderkanker afdeling is echt niet goed.
Ons kleine deugeniet geniet van het spelen samen met mama/papa of mami. Steeds laat ze de verpleging nog een keer terug keren in de kamer. Dan roept ze heel luid ‘wacht, kom kom kom...’ . Ze verzint dan snel een excuus zoals : een nieuw potje brengen, vuistje geven, dag zeggen, bloeddruk nemen, echte alles verzint ze om de verpleging rond haar vinger te draaien.
Morgen staat er weer een ruggenprik ingepland, waarna het weer 4 uur plat liggen is.




Woensdag 9 september : dag 138
Wat een dag was me dat gisteren.Ons Louise voelde zich niet goed in haar vel. Ze was heel de dag moe.
We moest uiteindelijk wachten tot 16u om haar ruggenprik te krijgen. Hierdoor moest ze tot ze ging slapen plat liggen. Ze was het echt beu en ik kon ze met niets rustig houden. Het laatste half uurtje heb ik ze horizontaal bij me genomen en ze zo bij mij in bed gelegd.
Deze ochtend stond ze dan weer heel vrolijk op.Meteen actief en vol deugnieterij.
Rond de middag is juf Els van het ziekenhuischooltje eventjes langs geweest.Enkele oefeningen gedaan en een verhaaltje verteld rond het naar school gaan.Dat vond ze wel leuk. Al was het aandachtig luisteren toch wat moeilijker.
Haar bloedspiegel werd deze namiddag gecontroleerd. Afhankelijk van het resultaat mogen we morgen meteen naar huis of moeten we wachten op het resultaat van die dag.
Wanneer deze 0,5 of minder bedraagt mogen we morgen in de namiddag meteen vertrekken.
Maar Louise had 0,534 , juist niet genoeg dus moeten we wachten.
Voor de rest van de dag heeft ze heel de kamer op stelten gezet.





Reactie plaatsen
Reacties
Ons kleine prinses, iedere keer zijn we ervan verbaasd hoe super flink dat je het wel doet .. vol trots kom je vertellen dat je niet geweend hebt voor de plakker van je katheter eraf te doen en dan zijn papi en Mami weer zooo blij .. ook op ons grote ( prinses) zijn we ook trots , de dagen in het ziekenhuis zijn niet evident ๐
Hela daar, fijn te lezen dat Louise het beste van zichzelf geeft en de deugnieterij er ook bij blijft horen ๐. Dikke knuffel daar aan iedereen๐ ๐