Paniek : week 41

Vrijdag 19  februari: dag 293

Het is hier eventjes stil geweest . Het was even wennen doordat ik terug ben gaan werken.

De momenten dat ik niet aan het werken was , spendeerde ik vooral aan het huishouden en Louise. De tijd die dan nog over was, die waren al slapend in de zetel.
Toch onderschat wat het werken teweeg bracht.

Louise heeft het de eerste dagen heel erg moeilijk gehad.
In de vroege ochtend riep ze een aantal keer ‘mama?’ , om te horen dat ik zeker nog thuis was. Dus onbewust was ze er toch mee bezig. Ze heeft een aantal keer enorm gehuild als ze mij zag vertrekken. Wat het voor mij ook niet makkelijk maakt.

Inmiddels is ze het al wat gewoon en vind ze de tijd die ze heeft met mami en papa wel leuk.

Zoals elke maandag heb ik een ochtend toer dicht bij huis in Mariekerke. Papa en Louise waren samen thuis. Rond half 8 kreeg ik telefoon dat Louise 3x slijmen had overgegeven . Ze had buikpijn EN pijn in haar benen. Toen ik dit hoorde ging bij mij alles even in EROR . Wij hebben de leukemie ontdekt omdat ze zoveel pijn had in haar benen. Zo snel als ik kon probeerde ik de kinderarts te bellen maar die was pas in de namiddag aanwezig.

Mijn toer heb ik zo goed en snel mogelijk proberen afwerken en snel naar huis gereden.

Bij aankomst lag ze stil in de zetel tv te kijken. 
Op haar kaak en hand allemaal kleine rode puntjes. Dit zijn petechiën (kleine bloeduitstortingen) deze komen door een te lage aantal bloedplaatjes. Ook één van de vele symptomen van leukemie. Ik was onmogelijk kalm te houden en belde naar het Uz Gent. Uiteindelijk te horen gekregen dat we best even bij de kinderarts langs gingen en bloed lieten nemen.

Aan de fysieke onderzoeken zag de kinderarts niets speciaals. Maar de bloeduitslag was nog niet gekend dus met nog steeds een bang gevoel naar huis.

Als een doodongeruste mama heb ik na een uurtje de kinderarts terug opgebeld. Ik moest en zou zo snel mogelijk alle uitslag weten.

De witte bloedcellen waren verdrievoudigd op nog geen week tijd. Dit was de druppel ik was het noorden kwijt. Van alle enge dingen ging door me heen, wat nu de kanker is terug, ik wil mijn kind niet kwijt.

Zoveel paniek, angst,... inmiddels had de kinderarts contact opgenomen met Uz Gent , en zij zagen geen problemen. Dit was erg normaal en woensdag moesten we toch naar het Uz en gingen ze dan alles nog eens nakijken.

Wij waren een deeltje gerust gesteld maar toch niet helemaal.

Die dagen ertussen heb ik niet gewerkt. Mijn fantastische collega’s hebben mijn dagen opgevangen zodat ik bij haar kon blijven.

Woensdag bleek alles inorde te zijn. Haar bloedwaarden waren binnen de grenzen en haar pijn aan de benen kon verholpen worden door kinesitherapie.

Er viel 100 kg van onze schouders. Wij konden terug normaal ademhalen en Louise is niet terug ziek.

Maar zullen wij ooit nog gerust zijn? Zal ik steeds de hysterische, paniekerige mama blijven? De tijd zal het uitwijzen maar ik vrees ervoor.

Met Louise gaat het allemaal goed momenteel buiten het moeilijk maken van stoelgang. Maar dit probleem is op te lossen.

Wij gaan genieten van een vrij weekend samen.