Afzien voor er wat rust komt: week 23

Vrijdag 25 september  : dag 154

Vandaag naar huis, terug even de vertrouwde omgeving voor 2 weken.

Louise stond vrolijk op, geen misselijkheid en ze was niet zo moe.

Flink samen met Sara van de spelbegeleiding gespeeld, een ketting gemaakt voor iedereen.

Op de middag kwam de oncologische verpleegkundigen de planning van de komende 2 periodes uitleggen. We zijn beide weer wat aangeslagen. Al heb ik het er moeilijker mee dan Koen. Ons Lou gaat terug cortisone krijgen en de chemo vincristine. De cortisone is sterker dan die ze in begin heeft gehad. Haar gezichtje gaat terug heel hard opzwellen, haar humeur gaat wispelturig worden en ze gaat niet meer doorslapen. De chemo zorgt er dan weer voor dat haar spieren gaan verzwakken. Ons flinke meid gaat dus afzien. Een moeilijke periode gaat komen.

Normaal zouden we rond 13u naar huis vertrekken maar zoals in de meeste gevallen ging er weer wat fout. 

We moesten wachten op de verpleegkundigen die al opgeleid waren voor het nieuwe katheterverband.

Louise was al heel moe, hierdoor vond ze het allemaal niet zo fijn.

Door de plakkers is haar huid heel gevoelig geworden. Ontsmetten doen ze met een hogere alcohol procent dan in begin. Hierdoor gaat de huid branderig aanvoelen. Louise begon meteen te huilen, haar benen begonnen te trillen. Door de pijn was ze weer zo hard beginnen wenen dat ze blauw zag. Breath holding spells genoemd.

Weer een traumatische gebeurtenis voor haar als voor ons.

Uiteindelijk zijn we thuis en gaan we terug wat rust zoeken zodat we binnen 18 dagen weer paraat staan.